พ่อแม่ก็แก่เฒ่า จำจากเจ้าไม่อยู่นาน
จะพบจะพ้องพาน เพียงเสี้ยววารของคืนวัน
ทำใจได้ลำบาก แม้ยังอยากจะสานฝัน
แต่ชีพมิทานทัน มินานพลันสลายไป
ขอเถิดถ้าสงสาร อย่าว่าขานอย่าสงสัย
คนแก่ชะแลวัย คงช้ำใจเป็นแน่นอน
ไม่รักก็ไม่ว่า เพียงมองมาด้วยอาทร
มีกินมีที่นอน คลายทุกข์ร้อนพอสุขใจ
เมื่อยามเจ้าโกรธขึง ให้นึกถึงครั้งเยาว์วัย
ร้องไห้เจ็บป่วยไข้ ได้ใครเล่าเฝ้าปลอบโยน
เลี้ยงเจ้าจนเติบใหญ่ คราบเหงื่อไคลยังไหลโทรม
ข้ามฟ้าทะเลโพ้น ประโคมหวัง ณ ฝั่งฝัน
ขอโทษถ้าพลั้งผิด อย่าได้ติดในคืนวัน
ใจแท้ๆ มิแปรผัน สั่งเสียด้วยช่วยอวยชัย
ไม้ใกล้ฝั่งจะหวั่นไหว ไกลเหมือนใกล้คงไม่นาน
วันหนึ่งเวลาผ่าน ทิ้งฝั่งไว้ให้วังเวง.
